« ذات حقيقت، آزادي است ».

اين عبارت تا حدود زيادي غيرمنتظره و به لحاظ عصبي تحريك‏كننده است. هايدگر نمي‏خواهد اين عبارت ساده و پيش پا افتاده را بيان كند كه «آزادي، حقيقت است»، به اين معنا كه آزادي واقعيتي غيرقابل انكار است و بايد وجود آن را به منزلة يك حقيقت يا واقعيت به رسميت شناخت، بلكه وي از رابطة «ذات حقيقت »با «آزادي» سخن مي‏گويد و صراحتاً بيان مي‏دارد كه حقيقت در ذات خويش همان آزادي است. اما اين سخن به چه معناست؟

اين مقاله در صدد تبيين عبارت مذكور از هايدگر، دربارة رابطة ذات حقيقت و آزادي است.

كانت و آزادي فاهمه

بحث هايدگر دربارة رابطة حقيقت و آزادي زمينه در كانت دارد. از نظر كانت همة اعمال ما و فعاليت‏هاي ساير موجودات موجب و تابع ضرورت هستند. اما صرفاً فاهمه و اراده‏‏ــ تا آنجا كه اراده بتواند به واسطة فاهمه تعين يابد ‏‏ــ آزاد است، و فقط فاهمه است كه خود‏ ـ‏ فعل يا فعال مايشاء محض است كه به واسطة هيچ چيز ديگري جز خودش تعين نمي‏يابد. زيرا اگر فاهمه ماهيتاً آزاد و خودانگيخته نبود ما در هر چيزي مي‏بايست موجب و تابع ضرورت بوده و حتي انديشه‏ها و تفكرات‏مان تابع قوانين تجربي مي‏بود. توانايي براي انديشيدن و توانايي براي عمل، يگانه شرط ما تقدم براي امكان انديشيدن و نيز امكان عمل اخلاقي است، در غير اين صورت حتي لفظ ”بايد“ نيز بي‏معنا مي‏بود...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: